| ธนวุฒิ ดุษฎีปัญจพร 30พ.ค.2553....... |
ผมติดตามเป็นแฟนประจำเธอมาตั้งแต่ พ.ศ.2512 หรือ 2513 ก็ไม่แน่ใจ ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กกะโปโลยังเดียงสา รู้สึกจะทางไทยทีวีช่อง4 บางขุนพรหม จำได้ว่าวันนั้นตอนดึกๆ ทางช่อง4 มีรายการพิเศษวันครบรอบ 30 ปี ของ วงดนตรีสุนทราภรณ์ หรือ วงดนตรีกรมประชาสัมพันธ์ อะไรนี่แหละ
ช่วงหน้าร้อนหรือหน้าว่าวที่ท้องสนามหลวง ตอนนั้นสนามหลวงยังเป็นที่จัดตลาดนัดทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ครูเอื้อ สุนทรสนาน หัวหน้าวงดนตรีสุนทราภรณ์และหัวหน้าวงดนตรีกรมประชาสัมพันธ์ ได้ยกวงดนตรีทั้งคณะ(จำไม่ได้ว่าวงไหน)ไปเปิดการแสดงตอนเย็นๆแดดร่มลมตกที่สนามหญ้าด้านหน้าพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติซึ่งติดกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์โดมเจ้าพระยาท่าพระจันทร์ด้านสนามหลวง
สมัยนั้นยังไม่ได้สร้างสะพานพระปิ่นเกล้า ตอนนั้นผมยังหนุ่มแน่นอายุเพิ่ง 22-23 หลังเลิกงานกลับบ้านตอนเย็นๆ ตอนนั้นทั้งเรียนและทำงานไปด้วย ผมจะลงรถเมล์ที่สนามหลวงแล้วเดินเท้าไปที่ท่าพระอาทิตย์ลงเรือข้ามฟากแม่น้ำเจ้าพระยาไปขึ้นบกที่ท่าวัดดาวดึงส์ฝั่งธนบุรี แล้วเดินย้อนไปทางสะพานพระปิ่นเกล้า ก็บ้านของผมอยู่พอดีตรงใต้ตีนสะพานทอดลงตอนนี้นั่นแหละ
เย็นวันหนึ่งเดินผ่านหน้าพิพิธภัณฑ์ฯ ได้ยินเสียงเพลงไพเราะหูแว่วออกมา เดินเข้าไปดูแล้วก็เขยิบเข้าไปนั่งที่สนามหญ้าหน้าเวที จำได้ว่ามีเด็กสาวๆกะโปโล 3 หรือ 4 คนกำลังร้องเพลง...ตาอินกะตานา หาปลาเอามากินกัน ได้ปลาทุกวัน รักกันก็ปันกันไป...ในจำนวนเด็กสาวๆกะโปโล เท่าที่จำได้นอกจากจะมีคุณโฉมฉาย อรุณฉาน แล้ว มี คุณศรวณี โพธิเทศ รวมอยู่ด้วย
ตั้งแต่นั้นมาก็ชื่นชอบวงดนตรีสุนทราภรณ์และวงดนตรีกรมประชาสัมพันธ์ เรียกว่าไปเปิดเวทีแสดงที่ไหน ไกลใกล้แค่ไหน ก็ติดตามดั้นด้นไปดูไปชมให้ได้ เรียกว่ามองไกลๆขอให้ได้ยินเสียงเห็นหน้าเห็นตาก็ชื่นอกชื่นใจแล้ว
อ่านถึงตอนนี้คุณผู้อ่านคงเดาออก...นั่นแน่ ไอ้หัวงู!
ไม่มีอะไรหรอกครับ ความรักของเด็กๆน่ะ แอบรักแอบชอบเขาอยู่ข้างเดียว เจอหน้ากันจังๆเธออยู่บนเวทีผมอยู่หน้าเวทีด้านล่างห่างกัน 3-4 เมตร อยากจะเข้าไปพูดไปทักทายเธอ จดๆจ้องๆเวทีแล้วเวทีเล่า แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าสักที ตอนนั้นรู้สึกว่าปากมันหนักพูดไม่ออกขามันแข็งก้าวเท้าไม่ไป ได้แต่เป็นปลากัดในขวดแก้ว มอง...ม้อง...มอง...อย่างเดียว...มาถึงตอนนี้วันนี้เพิ่งคิดออก วันนั้นถ้าส่งดอกกุหลาบสีแดงให้เธอสักช่อ...เชื่อไหม...เชื่อไหม...คงแฮ็ปปี้...เหอ เหอ
และแล้ววันหนึ่งตอนบ่ายๆ เมื่อเธอ...ก็คุณโฉมฉายนั่นแหละ เธอออกมาร้องเพลง ฉันรักคนแก่...ฉันรักคนแก่... โอ้ย...โอ้ย...หัวใจของผมหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วก็หายแว้บ...ไปกับสายลมและแสงแดด แห้วล่ะสิเรา...
ผิดหวังล่ะครับ เศร้าใจเสียใจกินไม่หลับ นอนไม่ได้อยู่หลายวันหลายคืน เรามันเหมือนแมวเห็นปลากระป๋องแต่ไม่มีปัญญาเปิดกระป๋อง พอปลงตกและหักห้ามใจได้ ก็มุมานะตั้งใจทำงานและตั้งใจเรียนต่อจนจบ แต่ก็ไม่ได้ทิ้งเธอไปเสียเลยนะครับ ยังติดตามไปดูไปชมเท่าที่โอกาสอำนวยเมื่อทราบว่าวงดนตรีไปเปิดเวทีแสดงที่ไหน
หลายๆปีต่อมาระยะหลังๆนี่ ก็เปิดดู/ฟังเธอร้องเพลงตามทีวีช่องต่างๆ และที่ช่อง11-NBTตอนดึกๆเป็นประจำ มาหยุดไม่เข้าไปดูช่องนี้เมื่อเปลี่ยนไปเป็นช่องหอยม่วงเมื่อต้นปี 2552 นี่แหละ
ตั้งแต่นั้นมาก็ติดตามเธอทางอินเตอร์เน็ททางYouTube เพราะมีผู้ใจบุญเอาไปโพสต์ไว้ แรกๆก็มีแค่ 2 เพลง คือ เพลงคิดถึงน้องบ้างนะ และ เพลงซาโยนาระลาก่อน เผลอๆไม่ได้เข้าไปดูแผล็บเดียว มีผู้เอามาโพสต์เยอะแยะหลายเพลง เป็นที่ชื่นอกชื่นใจของผมล่ะ ก็ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
เรียกว่าติดตามผลงานดู/ฟังเพลงของเธอตั้งแต่หนุ่ม/สาวถึงสูงวัยว่างั้นเถอะ ตั้งแต่คนติดตามและคนร้องรูปทรงslenderจนตุ้ยนุ้ยน่ารักน่ารัก...ว่าเข้าไปนั่น ขออำไพครับ...ก็เธออ่อนวัยกว่าผมตั้ง 6 ปีแน่ะ
ความลับอันนี้...แอบรักแอบชอบเขาข้างเดียวนี่ ผมปิดเป็นความลับมาตลอดตั้งแต่หนุ่มยันเฒ่า ไม่เคยแพร่งพรายให้ใครรู้แม้แต่แม่ของลูกที่บ้านเองก็เหอะ...คุณผู้อ่านรู้แล้วก็เหยียบไว้นะ...เหยียบให้หนักๆด้วย...เหอ เหอ...ไอ้เฒ่า...ไม่เจียมบอดี้!
เขียนเองพูดเองแล้วเขิน... ผมอายครับ... อิ อิ...
ดู/ฟังเพลงไพเราะของเธอครับ...
http://red-ratkrabang.blogspot.com/2011/09/12.html
http://red-ratkrabang.blogspot.com/2011/09/11.html
